Midden in de nacht kwamen we aan de Mongoolse grens. Heel vriendelijke mensen kwamen ons een stempeltje geven en na 2 uur stilgestaan te hebben, reden we Mongolië binnen. Pikdonker was het buiten. We probeerden nog even te slapen, maar werden 5 uur later alweer wakker gemaakt omdat we in Ulan Bator aankwamen. Alles werd snel ingepakt en we verlieten de trein. Het was er heel druk, want blijkbaar waren er veel ronselaars van verschillende pensionnetjes waar gelogeerd kon worden. Maar midden in de menigte zag ik dan plots mijn naam opduiken.
Bobby, van het UBguesthouse, verwelkomde ons en bracht ons naar een appartementje waar we onmiddellijk een douche namen, boterhammen met choco smulden en onze was deden.
We kregen ook een kopie van het stratenplan en gingen op weg. Bij de boeddhistische tempel in de stad was het heel druk. Er waren politiemannen in de weer en het volk bleef maar toestromen. Over de schouders van wachtende mensen zagen we dat er een podium klaarstond. Gretel en Sebastian konden echter niets zien en toen loodste een man ons naar de zijkant en spoorde hij de kinderen aan vooraan te gaan staan. Gretel stond al snel op de eerste rij, Sebastian bleef liever bij ons staan, een beetje achter Gretel. En na een uurtje wachten, zagen we dan, in levende lijve, de
Dalai Lama!Hij groette iedereen en vele mensen begonnen te bidden, met sjaaltjes, kralenkettingen, poeder,… Toen begon hij te spreken, maar omdat we er eigenlijk toch niets van begrepen (en het heel druk was) zijn we dan toch doorgegaan en gingen Gretel en Sebastian nog eens draaien aan de gebedsmolentjes die we op verschillende plaatsen tegenkwamen.
’s Avonds lukte het ons om telefonisch in contact te komen met een Nederlander die in Terelj (National Park) woont. 28 augustus gaan we dan met een bus die richting uit.
28 augustus
Om 11 uur stapten we, beladen met eten en rugzakken, op de bus richting Terelj. We ruilden de stad voor het platteland en na 2,5 uur rijden zagen we een niet-mongool de bus opkomen. Dat was Bert, een Nederlander die getrouwd is met een Mongoolse en nu reeds 6 jaar in Terelj woont. Via e-mail hadden we contact gezocht met hem en nu stond hij op ons te wachten. Met zijn jeep reden we al snel de weg af en toen kwamen we pas in het echte Mongolië. We hotsten en botsten over het land en reden door het water, wat Gretel en Sebastian super-leuk vonden. Uiteindelijk kwamen we aan bij het ger-camp waar we onze intrek namen in een ger.
Gerrit zorgde voor een vuurtje zodat we wat water konden koken. Gretel en Sebastian speelden wat met de kleine hondjes die ze hier hebben.
Toen het begon te regenen, bleven we in onze ger waar we ons dagboek aanvulden en spelletjes speelden.
Rond 17:30 uur werd er dan plots op de deur geklopt en kregen we een kom heerlijke soep. Even later mochten we aan tafel aanschuiven op kleine Mongoolse krukjes en aten we lekker rundsvlees verpakt in een jasje van deeg.
Toen het donker begon te worden, moesten we ons behelpen met een kaarsje of zaklamp, want van electriciteit is hier geen sprake.
We wassen ons met water uit de rivier. Volgens Bert is dit water zo zuiver dat je er zo kan van drinken, maar wij laten het toch liever eerst goed koken voor we het gebruiken voor consumptie. Ook als we naar het toilet gaan, vullen we een gieter met water om door te spoelen.
29 augustus
Na een ijskoude nacht (de temperatuur lag rond het vriespunt) staken we snel weer de kachel aan. De vorige avond hadden we onze chocolade buiten gehangen opdat die niet zou smelten rond de kachel. Maar nu bleek die, op 3 marsrepen na, toch weg te zijn, de zak kapotgescheurd. Waren het de koeien of waren het de honden die hier ’s nachts rondlopen om de gers te bewaken? Wij hingen alvast niets meer buiten en aten de marsrepen op vóór ze konden smelten!
Verder maakten we vandaag een prachtige wandeling door het steppelandschap waar de natuur eindeloos leek te zijn en je slechts heel af en toe in de verte iemand zag. Geiten en koeien zagen nog het meest. Zij hebben hier een heel vrij leven.
De Mongoolse kinderen uit het ger-camp leidden ons ook naar een beekje waar we ons even konden verfrissen, want na de middag liep de temperatuur op tot 30 graden. Gretel en Sebastian speelden er met de stenen en op een oude omgevallen boomstam. Erg lang kon je immers niet in het water blijven, want dit was ijskoud.
30 augustus
We sliepen al wat beter in het harde, smalle bedje. Vandaag gingen we mee om koeien te melken, wat eigenlijk maar met kleine beetjes lukte.
Daarna wandelden we door de vallei en gingen in de namiddag met een paard op weg. Alleen Gerrit zat niet op een paard en bleef naast Sebastian lopen. Ik had een kalm paard gevraagd voor Sebastian, het bleek echter ook nogal lui te zijn, waardoor Gerrit vaak mocht trekken om het paard vooruit te krijgen. En dan was het moeilijk om het water over te steken, want dan klom Gerrit bij Sebastian op het paard en bleef het paard soms in het midden van de rivier stilstaan. Een grappige toestand!
Nadien begon het paard wel een beetje te volgen, maar toen Gerrit even later over een stuk modder en een boomstam sprong, deed het paard dat ook. En hierbij viel Sebastian er af. Maar gelukkig had hij zich niet pijn gedaan en zei hij: “Ik ben alleen een beetje vuil, mama!”
Uiteindelijk werd het wel een mooie tocht door een immens landschap naar een uitkijkpunt boven op een rots.
’s Avonds werd het weer gauw frisser. We sloten de dag dan ook af met een liedje bij het kampvuur.
31 augustus
Als wandeling kozen we vandaag voor de beklimming van een berg. Aan de noordkant van de bergen hier, zie je dichte dennenbossen. Aan de zuidkant van de bergen overleven de dennen echter niet omdat ze er te veel uitdrogen. Zo lijkt de zuidkant heel kaal. Maar toen wij langs de zuidkant naar boven gingen, merkten we op de bodem toch een soort gras, veel edelweiss en stenen. De beklimming werd zwaarder dan verwacht en vooral het laatste stuk was heel steil. Maar het uitzicht op de top was prachtig en Gretel en Sebastian waren er toch zo fier op dat ze het gehaald hadden.
1 september
Het voelt aan als een speciale dag vandaag, want terwijl in België de school begint, zien wij vandaag yaks en grondeekhoorntjes op de Mongoolse steppe. Beste collega’s, vrienden en vriendinnen, we denken aan jullie en wensen jullie een prima start! (Gretel en Sebastian zijn ook reuzebenieuwd naar wie nu eigenlijk hun juf zou geweest zijn.)
Ook hier begint de school en voor veel kinderen betekent dit een vertrek op maandag en een terugkeer op vrijdag. De afstand is immers te groot om elke dag naar huis te kunnen.
2 september
Deze morgen bracht Bert ons naar de bushalte en keerden we terug naar Ulaan Baatar. De bus wordt hier niet alleen gebruikt om mensen te vervoeren. Ook de melk wordt meegegeven en in de stad door anderen opgehaald.
Dankzij Bert konden we een nachtje in een Mongools hotel blijven, waar we weer eens een normale douche konden nemen.
We lazen ook vele e-mailtjes en vulden onze website aan.
3 september zullen we met een nachttrein naar de grens met China rijden, waar we dan een bus richting Beijing zullen nemen.
